R2S week 13

Deze week moest het gebeuren. De week van het herstel. Alles op alles om fit en heel te worden. Ik ontdek weer veel kanten van mijn lichaam die eerder niet zo op de voorgrond stonden. Wat is het eigenlijk lekker om te lopen zonder klachten. De vanzelfsprekendheid waarmee ik een groot deel van de trainingen gewoon kon lopen. Super om dat te kunnen.

Deze week begonnen in een boek van Damien Hall. In zijn boek In it for the long run beschrijft hij vrij nonchalant diverse loopjes waar anderen een boek over zouden kunnen schrijven. Tussen neus en lippen door heeft hij het meerdere malen over tendinitis en andere ongemakken. Geen enkele keer (ben halverwege in het boek) valt hij hierdoor uit. Hij loopt gewoon door.

Dat maakt dat ik ga denken: maak ik mijn ongemak niet te groot. Had ik niet gewoon door kunnen en/of moeten trainen? Het moment dat je je training afbreekt en stopt is ook een mentale klap. Je geeft toe aan het ongemak. Je kiest voor de makkelijke weg. En juist dat wil je eigenlijk voorkomen. Zou je moeten willen voorkomen in ultraland.

Ik zag er geen heil meer in om me verder 'kapot te lopen'. Dat is op zich een hele normale gedachte - maar dat helpt niet om over een drempel heen te komen. Ik hoopte dat ik met deze stap terug volledig fit en sterk aan de start kon gaan staan. Dat kan nog steeds - maar dan moet er wel nog wat verbeteren. Elke dag een stukje sterker - alleen het aantal dagen voor herstel wordt nu echt minder.

Het brengt spanning met zich mee. Naar mijn idee nog niet eerde een voorbereiding zo intens g(b)eleefd. Op het randje getraind - veel geleerd over wat mijn lichaam allemaal kan. Nu hoeft het volgende week alleen maar de Spartathlon te lopen. Er is een uitspraak dat als je aan de start verschijnt het grootste deel van het werk is gedaan. Deze begin ik beter te begrijpen. Nooit eerder hier bij stil gestaan. Nooit eerder ook deze voorbereiding gehad. Mooi. Nu nog even 'echt' heel worden. Leo ik kom er aan.

22 september, 2025